ਦੇਸ਼ ਭਰ ‘ਚ 500 ਨੋ ਕਿਡਜ਼ ਜ਼ੋਨ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ, ਇਸ ਕਾਰਨ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜਨਮ

ਦੱਖਣੀ ਕੋਰੀਆ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ ਜਨਮ ਦਰ ਵਾਲਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਵੱਧ ਬੱਚੇ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਲਈ 16 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ 16 ਲੱਖ ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਖਰਚ ਕੀਤੇ ਹਨ, ਪਰ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ‘ਨੋ-ਕਿਡਜ਼ ਜ਼ੋਨ’ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਸ ਦਾ ਮਕਸਦ ਬਾਲਗਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਮਾਹੌਲ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਇਕੱਲੇ ਜੇਜੂ ਟਾਪੂ ‘ਤੇ 80 ਅਜਿਹੇ ਖੇਤਰ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕੈਫੇ ਅਤੇ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ‘ਚ ਜਾਣ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਹੈ।

ਦੇਸ਼ ਭਰ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਜ਼ੋਨਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 500 ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ। ਹੈਨਕੂਕ ਰਿਸਰਚ ਦੇ ਇੱਕ ਸਰਵੇਖਣ ਅਨੁਸਾਰ, 2021 ਵਿੱਚ 10 ਵਿੱਚੋਂ 7 ਲੋਕ ਅਜਿਹੇ ਜ਼ੋਨਾਂ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਪਰ ਅਜਿਹੇ ਸੰਕੇਤ ਹਨ ਕਿ ਰਾਏ ਬਦਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਬੇਸਿਕ ਇਨਕਮ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਅਤੇ ਮਾਂ ਯੋਂਗ ਹਯ-ਇਨ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ, ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਜ਼ੋਨਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਵਿਰੋਧ ਵਧਿਆ ਹੈ। ਯੋਂਗ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਨੈਸ਼ਨਲ ਅਸੈਂਬਲੀ ਦੀ ਇੱਕ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਾਲ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚੀ, ਜਿੱਥੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਵਜੋਂ ਮੁੜ ਜਨਮ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਬੱਚੇ ਵੀ ਹੋਣ। ਜੇਜੂ ਟਾਪੂ ਦੇ ਅਜਿਹੇ ਜ਼ੋਨਾਂ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਸਦ ਵਿਚ ਇਕ ਬਿੱਲ ‘ਤੇ ਬਹਿਸ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਜ਼ੋਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

‘ਨੋ ਕਿਡਜ਼ ਜ਼ੋਨ’ 2012 ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ
ਕੋਰੀਆਈ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਮਾਹਿਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਬੋਨੀ ਟਿਲੈਂਡ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ‘ਨੋ ਕਿਡਜ਼ ਜ਼ੋਨ’ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 2012 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਨਾਲ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਉਂਦਿਆਂ ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੇ ਹਲਚਲ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕੈਮਰੇ ਦੀ ਫੁਟੇਜ ਵਿੱਚ ਹਾਦਸੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਭੱਜਦਾ ਵਿਖਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੂਡ ਬਦਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ।

ਕਈਆਂ ਨੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਕੋਰੀਆ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ‘ਮੰਮ-ਚੁੰਗ’ ਵਰਗੇ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜੋ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਅਣਦੇਖੀ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨੋ ਕਿਡਜ਼ ਜ਼ੋਨ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੱਚੇ ਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ। ਇੱਥੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਨੂੰ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮਾਪੇ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। 2 ਸਾਲ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾਂ ਲੀ ਯੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ – ਅਜਿਹੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਲੱਭਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ‘ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।